On top of the world; Rinjani!

De afgelopen week was de zwaarste week, maar ook het hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) van mijn reis tot nu toe; ik heb de Rinjani (3726m) beklommen! Samen met Karlijn ben ik woensdag naar de haven gereden, waar donderdagochtend onze boot naar Lombok zou vertrekken. Onderweg hebben we een tussenstop gemaakt bij Pura Lempuyang; een tempel waar je heel mooi uitzicht hebt over de hoogste vulkaan van Bali en mooie natuur. De tempel ligt in een heel rustige omgeving en is nog niet bekend, waardoor we er bijna de enige toeristen waren. Ik ben erg benieuwd hoe het er hier over vijf jaar uitziet als de tempel door alle toeristen ontdekt is, vast een stuk drukker! Donderdagochtend stapten we in de fastboat naar Lombok, waar we anderhalf uur later al aankwamen. Hier stond onze chauffeur al op ons te wachten, samen met het Nederlandse meisje die samen met ons de tour zou doen. Gezellig! Na bijna twee uur rijden kwamen we bij het dorpje waar ons tourbureau zit aan. Hier kregen we direct een lekkere lunch en werd ons verteld hoe de trip van drie dagen er uit zou gaan zien. Snel werd duidelijk dat het erg zwaar zou gaan worden! Omdat we eerst nog een hele middag in het toch wel saaie dorpje zouden hebben, werd ons een tour naar twee watervallen in de buurt aangeboden. Tijdens het lopen er naar toe hadden we al prachtig uitzicht en zaten we al dichtbij de vulkaan. Doordat het bewolkt was konden we de top nog niet zien. Gelukkig maar :). De trip naar de watervallen was erg mooi en aan het eind van de middag waren we weer terug bij het hotel. We zijn alle drie optijd gaan slapen, omdat de volgende ochtend om half 7 het ontbijt al voor ons klaar zou staan. Die dag zijn we vroeg opgestaan en werden we om 7 uur door onze gids en porters opgehaald. De porters zijn de mannen die de hele weg met ons mee zouden gaan en alle spullen mee zouden sjouwen. Tenten, slaapzakken, gasbussen, eten, drinken; in totaal 45kg per persoon! Na een uurtje rijden kwamen we aan bij het startpunt en zijn we begonnen met lopen. Het begin was al redelijk zwaar, omdat het erg warm was en we direct al iets omhoog moesten lopen. Na een tijdje wende het en liepen we rustig verder. Helaas besloot onze groepsgenoot om na een uur terug te gaan, omdat ze zich niet goed voelde. Samen met Karlijn ben ik toen verder gelopen. Na een tijdje werd het gelukkig bewolkt waardoor we beter door konden lopen, heel fijn! De route bestaat uit drie verschillende punten (pos 1, pos 2 en pos 3), waar je telkens weer naar toe kon leven. Bij pos 2 stonden onze porters klaar met een heeerlijke lunch. Er werd een kleedje voor ons neergelegd, twee campingstoeltjes neergezet en we kregen allebei een groot bord nasi en nog een bord fruit. Veel te veel eten voor ons, maar wel heel fijn! Hierna werd de route steeds zwaarder en vanaf pos 3 ging de weg best steil omhoog. Na iedere 10 minuten klimmen hielden we een korte pauze om op adem te komen en gingen we weer door. Uiteindelijk kwamen we na een zware klim rond half 4 aan in het kamp, waar ons tentje al klaarstond. Er was boven nog weinig te zien, omdat het bewolkt was, maar wat we zagen was erg mooi! Nadat we ons warm hadden aangekleed, want het was echt heel koud boven, kregen we allebei een groot bord vol gebakken banaan. Mmmmmm, daar waren we wel aan toe! Toen we aan het eten waren trokken de wolken wat weg en zagen we het kratermeer voor het eerst. MOOI! Even later kregen we ons avondeten, daarna zijn we direct in ons tentje gaan liggen. Even bijkomen en opwarmen. De zonsondergang was ook prachtig van boven, de lucht was knalrood! Toen we op een gegeven moment achter ons keken zagen we een regenboog die precies boven de top van de vulkaan begon. Zelfs de gidsen en porters hadden dit nog nooit eerder gezien, heel bijzonder! Toen het donker was zijn we direct gaan slapen, de volgende dag (nacht) zouden we al om 1.30 uur gewekt worden.. Na een korte nacht waarin ik het grootste gedeelte heb wakker gelegen werden we wakker. Na een broodje met jam, die ik amper door m’n keel kreeg, begon de tocht naar de top. Van te voren werd ons verteld dat deze tocht uit drie delen zal bestaan; een moeilijk deel, een medium deel en een heel moeilijk deel. Met dit in ons achterhoofd begonnen we te lopen. Het begin was direct al zwaar; het pas bestond uit rotsen, met daar overheen zand en kiezelsteentjes, waardoor het lastig is om door te lopen. Gelukkig hadden we allebei nog geen last van onze benen van de lange wandeling van gisteren! Toen we het eerste deel hadden gehad hielden we een korte pauze en liepen we weer verder. Dit deel viel inderdaad mee. Je liep hier een beetje omhoog en sommige stukken waren zelfs vlak, was heerlijk liep. Na een hele tijd hoorden we dat we op de helft waren. ‘Nu pas?’ dachten we. Toch is het het beste om hier niet te veel over na te denken en maar gewoon door te gaan. Omdat het zo donker was konden we de top amper zien, gelukkig. Zo zagen we niet hoe ver we nog moesten lopen. Het laatste stuk was zoals ons al verteld was heel pittig. De weg ging steil omhoog en bestond echt uit alleen maar kleine steentjes. Hierdoor was het zelfs bijna onmogelijk om even stil te staan om uit te rusten zonder weg te glijden. Inmiddels was ik Karlijn al kwijtgeraakt en liep ik alleen naar boven. Aan de gezichten van de andere mensen te zien was ik niet de enige die het zwaar vond! Na een tijd stond onze gids naast mij en vertelde dat het nog een half uur lopen is. Sindsdien ging de tijd best snel. De lucht werd al wat lichter, en ik was bang dat ik de zonsopkomst niet zou halen. Nog harder doorlopen dus! Uiteindelijk kwam ik aan op de top waar het ongelofelijk koud was. Het was nog maar 5.50 uur, een stuk eerder dan ik gedacht had. Hierdoor duurde het nog bijna een half uur voor de zon zich liet zien. Ik ben toen maar achter een steen gaan zitten, wachten tot Karlijn boven zou komen. Gelukkig haalde zij de zonsopkomst ook! En dit was ontzettend mooi, een van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien! Vanaf de top van de vulkaan zagen we heel Lombok, de drie Gili eilandjes (waar we twee dagen later alweer zouden zitten ), Bali, Sumbawa en meer kleine eilandjes om ons heen. Echt prachtig! Ook hadden we heel mooi zicht op het strakblauwe kratermeer. Na een tijdje gingen we weer terug naar beneden, waar ik heel blij mee was omdat ik inmiddels bijna bevroren was. Toen we aan het afdalen waren hadden we pas door wat voor roteind de weg naar boven eigenlijk was. Hoe hebben we dit kunnen halen? Na een tijd lopen kwamen we weer bij het kamp aan, waar al een fijn ontbijtje voor ons was klaargemaakt. Rond die tijd begonnen we onze benen al wel te voelen en hadden we helemaal geen zin meer om verder te lopen. Toen kwam onze gids met het leuke nieuws dat het nog 3.5 uur naar beneden lopen was, naar het meer, en vervolgens nog 3 uur omhoog. Joepie! De weg naar beneden was echt heel naar, we moesten veel rotsen af wat pijnlijk was voor onze knieën. Beneden kregen we weer heerlijk eten en zijn we eerst bij het kratermeer gaan kijken. En dit was weer heeeel mooi! Vanaf dit punt zagen we het vulkaantje dat in de Rinjani ligt ook goed zitten. Hier komt nog steeds rook uit en op een bepaald punt zagen we zelfs beetjes lava in het meer stromen. Het was raar om te bedenken dat in November het vliegverkeer in Indonesië een paar weken plat heeft gelegen doordat deze vulkaan actief was. Gelukkig konden we er nu normaal lopen! Na de stop bij het meer liepen we in een half uur naar de hotsprings die iets verderop lagen. En dit was fijn! Het voelde net alsof je thuis in een heel warm bad ligt. Heerlijk! Na een half uurtje bijkomen moesten we helaas weer verder. 3 uur naar boven. Deze uren hebben we domweg gelopen zonder er al te veel over na te denken. Anders zou het alleen maar zwaarder worden! Toen we aan het eind van de middag boven kwamen waren onze tenten alweer opgezet en kregen we weer een lekkere maaltijd. Inmiddels was het al 17.00 uur, wat betekende dat we die dag 15 uur onderweg waren geweest. En dat was te voelen aan onze benen! We hadden geen puf meer om het heuveltje naast onze tent op te lopen om de zonsondergang te zien. In plaats daarvan wilden we nog even bijkomen en kletsen in de tent. Hier kwam niet veel van terecht, want ik viel na 5 minuten al in slaap.. De volgende dag ging de wekker om 6 uur. In deze extreem koude nacht had ik toch best fijn geslapen! Om 7 uur begonnen we weer met lopen. Alleen maar naar beneden dit keer, terug naar de bewoonde wereld! Omdat we wisten dat we vanmiddag weer terug zouden zijn begonnen we vol moed met lopen. Na een half uur wees onze gids aan waar het eindpunt lag; een heeeel eind onder ons. Het eerste deel van de route was echt een hel. Klimmen en bijna vallen over hoge rotsen, best pijnlijk voor onze benen die al zeer deden. Na anderhalf uur werd de weg gelukkig beter en liepen we door de jungle. Dit was een laaaaange tocht. We hadden met elkaar afgesproken dat we niet zouden klagen onderweg en dit ging ons allebei goed af. Toch voelde ik me van binnen niet zo relaxed maar helemaal uitgeput. Om een uur of 12, na heel wat uren afdalen, zagen we onze porters weer en kregen we een lekkere lunch. De campingstoeltjes zaten wel ineens heel fijn! Dat laatste uurtje zouden we nog wel even doen! Tenminste, dat dachten we. Toen we na drie kwartier weer opstonden merkten we dat het lopen ietsje moeilijker ging dan hiervoor. Zegmaar; het lopen ging helemaal niet. Na een kwartier waggelen kwamen we weer een beetje in het ritme en kwamen we langzaam bij het einde. Toch duurde het laatste half uur voor ons gevoel nog eeuwen. Maar wat waren we blij toen we bij het eindpunt waren en we in een auto mochten stappen! Na een paar minuutjes rijden kwamen we weer bij het tourbureautje aan en kregen we minimaal 10 high-fives van de baas. Hij was erg trots op ons dat we het gehaald hadden, en wij zelf ook! We mochten snel weer in de taxi stappen, die ons naar de haven zou brengen. Heerlijk nog twee dagen relaxen en bijkomen op bountyeiland Gili Air! Onderweg zijn we eens gaan rekenen; in de afgelopen drie dagen hebben we minimaal 25 uur gelopen en 55km afgelegd, waarvan zo’n beetje alles klimmen en afdalen was. We hebben ons wel 100 keer afgevraagd hoe we dit hebben kunnen halen! De twee dagen op Gili Air waren heeerlijk. We hebben bijna niks gedaan, lekker gegeten en een fijne massage gehad. Inmiddels zit ik weer een dag thuis en trekt de spierpijn langzaam weg. Vooral m’n kuiten doen nog zeer, maar na de massage van vandaag (jaja, alweer) trekt dit vast ook wel snel weg. Wat een ervaring was dit zeg! Achteraf gezien vraag ik me nog steeds af hoe ik dit zo goed vol heb kunnen houden, ik heb zeker geen spijt van dat ik het gedaan heb!